I was born in Prague, Czech Republic and started athletics through a selection to Top Sport Athletics School in Prague at the age of 10, and competed for a club called Slavia Praha. The first 4 years were a general overall introduction to all sports with emphasis on athletics and all of its events (track as well as field). However what I found the most rewarding and satisfying in those 4 early years , we tried and practiced all possible sports, team and individual  summer sports (football, basketball, volleyball, handball, swimming, cycling, archery, gymnastics, field hockey, softball, lacrosse, badminton, water polo and many others) as well as winter sports (skiing, skating, cross country skiing, ice hockey, curling). It was the best overall preparation to become fully immersed in track and field by the age of 14, with a chosen specialization in sprints (50m, 60m and 150m as Benjamin, with 100, 200 and 300m as Miniemen and Kadetten/Scholieren). There were many competitions which I participated in individually as well as with a club. Few national championships won on 60m and 150m, with few top three finishes in the older categories, and favorite 4x60 and 4x100m relays with many titles won for our club Slavia Praha. As during the communist regime it was difficult to travel abroad, through athletics competitions and training camps we got the opportunity to visit countries abroad and meet athletes from other countries. So my favourite events – 100 and 200m, long jump and 4x100 relay.

Ik werd op een evenement van de scouts (café Ludwina) aangesproken door Sammy. Hij vroeg me of ik trainster wou worden van de kangoeroes, de jongste groep van de atletiek. Ik was onmiddellijk heel enthousiast, toen hij me dit vroeg. Omdat ik zelf ook een aantal jaar atletiek heb gedaan, maar dan moest stoppen omdat ik ook veel turnde, ben ik toch blij dat ik de overstap naar het trainerschap heb gemaakt. Ik werk heel graag met kinderen en vind het leuk hoe ongelovig en fantasierijk deze kleine speelvogels wel niet kunnen zijn.

Je beide kinderen waren lid van atletiek De Pinte. Was dit voor jou een logische keuze om in 2018 trainer te worden?

Eigenlijk wel. Ik herinner me dat ik af en toe tijdens een avondwandeling of een eigen looptraining aan de piste passeerde en daar atleten en trainers in actie zag. Ik dacht toen wel al eens dat het fijn zou zijn daar zelf te kunnen staan. Toen mijn dochters begonnen trainen bij atletiek De Pinte en mijn vrouw een Start to Run reeks volgde, stond ik regelmatig langs de kant van de piste. Het was daar dat onze voorzitter Koen mij aansprak, polste naar mijn interesse en ik besliste om het trainersengagement aan te gaan.

Je bent, sedert 2007, lid van atletiek De Pinte. Was dit voor jou een logische stap om in 2019 trainer te worden?

Ja, ik ben al van kleins af aan lid van de atletiek. Ik begon als atleet in De Pinte en ben dan overgestapt naar Gent. Dit komt voornamelijk omdat toen De Pinte nog niet zo competitief was ingesteld. Dit is nu al wel veel veranderd. Trainer worden was voor mij eigenlijk redelijk vanzelfsprekend. Mijn broer Joren zat al een tijdje in het trainerskorps, dit was voornamelijk een reden waarom ik zelf ook trainer ben geworden. Atletiek is toch wel een passie van mij, ik doe dit ontzettend graag en wil dan ook mijn ervaring delen met de atleetjes.

In totaal ben ik sinds mijn 9 jaar op een of andere manier verbonden geweest met atletiek. Ik ben in 2004 als eerstejaars pupil gestart in De Pinte. Na 4 jaar ging ik trainen in Gent aangezien er in De Pinte toen nog geen trainers waren voor de categorieën vanaf cadetten. Na 9 jaar atletiek besloot ik te stoppen en had ik al het idee om trainer te worden. Aangezien de piste in De Pinte dicht bij huis was besloot ik in oktober 2013 hier als trainer te beginnen. Ik heb mee kunnen groeien als trainer met de club, door de komst van een nieuwe piste, nieuw bestuur en enorme groei aan atleten was er door de jaren heen telkens iets om naar uit te kijken.

Benjamien, Heb jij in het verleden (tijdens jouw jeugd) nog aan atletiek gedaan? Je bent woonachtig in Gent en je komt af en toe al fietsend of al lopend naar de training. Is dit om je conditie te onderhouden of heb je een bepaald sportief doel voor ogen?

Sinds begin vorig seizoen ben ik als trainer aan de slag bij KAAG De Pinte Atletiek en daar ben ik heel blij om! Als leerkracht LO / Opvoeder vind ik het heel tof om 's avonds nog wat jeugdtraining te geven, vooral als het heel koud is en regent geef ik het liefst training. Grapje

Sedert begin december 2020 zijn de nieuwe elitelijsten van de VAL bekendgemaakt voor het seizoen 2021. De beloftevolle atleten tussen 18 en 23 jaar, de juniores en beloften, krijgen een B-statuut. Met enige trots zien we onze eigen Jente Hauttekeete prijken op de elite B1-lijst. Proficiat Jente en GO GO GO!

Je beide kinderen zijn lid van atletiek De Pinte en je vrouw is actief in het bestuur. Was dit voor jou een logische keuze om in 2018 trainer te worden? Wat heeft de doorslag gegeven om je te engageren als trainer (van de benjamins)?

Toen Robin een jaar actief was binnen atletiek De Pinte, kreeg ik de vraag van Danny, Koen en mijn toenmalige collega Sammy of ik het zag zitten om ook training te beginnen geven. Er waren trainers te kort en aangezien ik het wel belangrijk vind dat de jeugd actief bezig is, wou ik niet aan de kant blijven staan en besloot ik uiteindelijk om er toch voor te gaan. Ook ging ik met Robin regelmatig eens naar een veldloop en meestal waren we helemaal alleen aanwezig van de club. Andere clubs stonden daar met groepjes kinderen en club tentjes. Ik vond dat altijd heel jammer en weinig motiverend. Ik kan mij voorstellen dat daardoor ouders afhaken en bijgevolg ook hun kinderen. Ook daar wou ik mij actief voor inzetten en meer kinderen en hun ouders motiveren om eens naar een wedstrijdje te gaan en op deze manier kennis te laten maken met deze mooie sport.

Je bent, sedert 2015, lid van atletiek De Pinte. Was dit voor jou een logische stap om in 2019 al trainster/begeleidster te worden van onze jongste groep “de kangoeroes”?

Ik heb jaren genoten van het zelf aan atletiek doen. Toen ik jong was heb ik voetbal gespeeld maar ik vond het na 4 jaar niet meer zo leuk. Net op dat moment wou mijn jongere zus starten met atletiek. Maar zoals dat gaat met jongere zussen wou ze dat ik tijdens de proeflessen ook bleef om mee te doen. Zo merkte ik dat ik het eigenlijk ook leuk vond. Ik doe aan sport om vooral te genieten met vriendinnen. Vanaf het 2de jaar miniemen merkte ik op dat het op training ook meer en meer competitief werd onder de vrienden (of ik had toch dit gevoel) en ging dan ook zelf minder trainen. Tijdens die periode sprong mijn papa af en toe bij om training te geven omdat er een tekort aan trainers was. Ik vertelde dat ik dit eigenlijk ook graag eens zou proberen. Zo kreeg ik de kans van het bestuur om wat mee te helpen met een ervaren trainer. Hierdoor kreeg ik opnieuw meer zin om zelf te gaan trainen bij de cadetten. Doordat we tijdens corona de groepen in kleinere bubbels moesten opsplitsen, kreeg ik de kans om het al eens alleen te proberen. Dit lukte uiteindelijk goed en zo ben ik nu ook de jongste trainer, gesteund door al die ervaren trainers waar ik steeds bij terecht kan.